Sandra Ljubinković, from BELGRADE, SERBIA, Age 40, Living in Amsterdam

When asked to describe herself Sandra states the she will never fit in and that can be considered as one of her best qualities.

She describes herself as passionate, playful, genuine, free spirit, traveler, vagabond, enjoying life and experiences in all its forms knowing that we are more than just our bodies, thoughts, emotions, concepts, desires. Her deep commitment to work with women from all walks and spheres of life and access the unconditional Being that is our endless potential.

It is so natural to want to share our joy, discoveries, insights, and perspectives with others, especially if they are struggling, having a hard time, or experiencing hopelessness and confusion. Our intention to help, to whatever degree it is oriented in true compassion, can be honored and held near.

As for many other women in Balkan, war has left quite an impact in her memories. She says that she cannot forget the atmosphere in the beginning of 90’s, so electrified, divisions, where my father was protesting with nationalists and I was on the other side with students and anti-war opposition.

I stand for all the women seen and unseen. Heard and unheard. I learned to be strong within my softness. And soft within my strength because I wanted to find a balance within it all, emphasizes Sandra.

Both her family and friends were supportive and they walked back then with me and most of them still do. The best part of my activist journey is having friends to whom I could turn to, who mirrored me, who cried with me, who laughed with me, who were silently sitting with me and who hold space for me. If you’re lucky, you’ll have lots of people who make you happy, but there will be special ones, the ones who always energize you, who are there through thick and thin, the ones who, when you’re in their company, the day seems brighter…those whose haikus makes you laugh, those with whom you laugh from the belly, those who are genuine, tender, honest, bold, ridiculous, funny, those who can just BE with you…

The project that Sandra will always remember is “Until the Violence Stops” which was a campaign done by Anti Trafficking Centre, the organization she was leading at that time. Everything was special about this initiative (2006) because there was a dedicated and passionate team of ATC at that time with 500 volunteers involved in the campaign including 70 volunteer senior citizens of Belgrade who passionately engaged in the campaign and outreach, Media campaign “Biram DA kazem NE-Dok Nasilje ne prestane” set the new standard in social media campaigning in Serbia, raised half million euros in pro-bono services, raised funds for the oldest shelter for battered women in Belgrade and involved the top actresses from Serbia and the region who performed “Vagina Monologues”. I remember this initiative, she states, with big pride and joy and it always puts a smile on my face.

I think that ‘equal women’s rights’ in Serbia today are under threat under the shrinking civil society spaces. I would say that that ‘closing space’ is not a passing trend, but rather the current and future reality of our political, social and economic landscape. This requires us all to think differently, understand more deeply how our systems are broken, and intentionally apply a human rights lens to our work.

Main challenges:

1. the cumulative impact of formal and informal state interventions to control civil society, as well as lack of state action to defend activists and protect rights, has a disproportionate impact on the political voice of women, LGBTIQ people. Existing discrimination within society not only affects their experience of civil society restrictions, but also makes them easy targets for state crackdowns.

2. The varied application of legislation and polices in Serbia are not neutral bureaucratic tools, but mechanisms for the state to silence critical voices and reinforce the social status quo—which is characterized by the systematic political marginalization of women and LGBT people.

3.  Most significantly for women activists, women- led organizations, and women human rights defenders, the use of sexualised violence to silence or intimidate them is a virtually universal experience.?

She is a looking forward activist of more the 20 years of experience  and she considers herself to be happy and lucky! All moments are happy ones (even though at times they seemed desperate ones). I’m grateful for all the moments as they shaped me into the being I am today. The  happiest moments are the one where there is connection with activists I’m working with, where there is genuineness, gentleness and care for each other’s hearts and souls.!

Empowering women means to hold presence for another. It is a great gift to offer and a skill worth practicing. We are so used to thinking about life as a problem to be solved that when we hear of another’s suffering, we are not fully present and instead become preoccupied with figuring out how to respond. We think we have to say the right thing, fix her or find a solution for her.

It means when you felt safe to share what was in you – uncensored. When you felt received. Completely. No judgments made. No need to be anything but you, right there & then. No fixing. No hurry. No hiding what was uncomfortable. But also: your joy, your happiness, your learning not overtaken by someone else’s experience. And do you remember what happened, when you were feeling held in this way? We find release. Release of pent-up emotions. They were allowed to flow through us. And when life energy, flows through us, our natural flow is restored.

But we are so prone to wanting to fix. To solve, to reframe, to take pain away, to build on the other’s story, to know what needs to happen, to decide what is best, to intuitively know what is going on, to share in the pain, to self-identify with the situation, to bond over heartfelt stuff, to relate to the other based on the stuff that they are going through in that moment. It’s what we were taught to do.

But we also have this ability to hold space. Which leads to release, healing and learning – from within. It leads to magical transformations. If we can let it happen.

With our understanding deepened and our skills practiced, we bring potency to that space, and transformations happen more easily. Presence creates spaciousness around the contractions of life. Presence is an intelligence that creates enough room for life to move and evolve, uninterrupted.

Sometimes I become so mesmerized by the goal, the destination, the future, the ‘place you should be’, that I forget the present ground, the place where I stand, the place from which I will take the next step, the place where life is. You forget that you are breathing now, that the journey is made only of breaths, moments. You forget your own presence, so solid, so trustworthy, so constant amidst the constant change of the journey. The destination has become more important than presence, and you have become lost in time. Joy is not a place you reach. Joy will not appear magically on the completion of your journey. Joy lives only in presence. Joy’s home is called Now. Joy is there in every step taken or not taken. Joy is there in the sense of being alive, the belly rising and falling, the pounding of the heart.

So, this is where I am today: not forgetting that joy is walking with me, I’m working with extraordinary and dedicated feminist practitioners, activists and community healers, creating space for work deeper with personal/inner dimension of activism. Attending to the personal and inner aspect of our experience is essential for an activism that is both effective and sustainable.

I’m also offering space for Sustaining Resistance/Activism through introducing tools which support more skillful inter-personal work in our groups and networks, and enable ways of organizing which exemplify the values we want to realize in the world.

I’m part of the network of global practitioners who continue to create spaces of renewal and empowerment for activists who are part of women’s movement and other social justice movements, who will continue to share knowledge and best practices.

I’m working on ‘Holistic security’ on the politics of self-care and care among activists- where urgency of sustaining communities and movements in shrinking civil society spaces:  in queer, feminist and anti-racist work self-care is about the creation of community, fragile communities, assembled out of the experiences of being shattered. Activists reassemble themselves through the ordinary, everyday and often painstaking work of looking after ourselves; looking after each other. This is why when we have to insist, I matter, we matter, we are transforming what matters. Women’s lives matter; black lives matter; queer lives matter; disabled lives matter; trans lives matter; the poor; the elderly; the incarcerated, matter. For those who have to insist they matter to matter: selfcare is warfare.

I have two favorites quite which I would like to share  with you:

“My mission in life is not merely to survive, but to thrive; and to do so with some passion, some compassion, some humor, and some style” —Maya Angelou

“I break up with what harms me. I break up with what has warned me that it is no good for me. I break up with devaluing my deepest desires.

I break up with energy suckers. Time leachers. Joy depleters.

I break up with the thinking that keeps me doubting my talents. My creations. My unique way of working. I break up with boredom, and instead push through it into depth. I break up with what refuses me as I am, as I am learning to be.

I pair up with the platforms that give me space to strut my stuff. I pair up with those who have my back. I pair up with those that don’t need to take from others but know how to live in reciprocal exchange.”

Chani Nicola

Activist Uncategorized
0 Facebook Twitter

More Posts

Sandra Ljubinković je iz Beograda, Srbije, ima 40 godina, živi u Amsterdamu. Na pitanje kako bi opisala sebe Sandra je rekla da je osoba koja se ne uklapa a to je jedna od njenih najboljih osobina.

Opisala je sebe kao strastvenu dušu, živahnu osobu, slobodnu, putnicu, lutalicu, osobu koja uživa u životu i iskustvima u svim njegovim oblicima, sa saznanjem da smo mi nešto više od svog tela, uma, emocija, koncepta, ili želje. ..

Njena velika posvećenost radu sa ženama iz svih krajeva i sfera života i bezuslovni pristup ljudskom biću je njen beskrajni potencijal.  

Sasvim je prirodno da želite da podelite radost, otkrića, uvide i perspektive sa drugima, posebno ako su to osobe koje se bore imaju poteškoće ili doživljavaju beznađe i zbunjenost. Nasa namera da pomognemo u kojoj god meri je to moguće je istinsko saosećanje a to se ceni i podržava.   

Kao i na mnoge zene na Balkanu, rat je ostavio veliki uticaj na nju i na njene uspomene. Ne može da zaboravi atmosferu s početka 90-ih, naelektrisana  situacija-podele, kada je njen otac protestovao sa srpskim nacionalistima dok je ona na drugoj strani protestvovala sa studentima i opozicijom protiv rata.

Na strani sam svih žena koje su viđene i koje nisu. Žena čiji se glas čuo i čiji još uvek nije. Naučila sam da budem jaka u svojoj slabosti i slaba u svojoj snazi jer sam želela da pronađem balans u svemu tome, naglašava Sandra.

Prijatelji i porodica su me podržavali i zajedno sa mnom izlazili a to i danas čine. Najbolji deo mog aktivističkog puta je da imam prijatelje kojima mogu da se obratim, koji su me u svemu podržavali, plakali sa mnom, smejali se, sedeli sa mnom u tišini i ostavljali mi prostora. Ako imate sreće onda imate puno ljudi koji vas čine srećnim, ali uvek postoje oni posebni, oni koji vam daju energiju, koji su s vama u dobrom i lošem, oni u čijem društvu dan izgleda svetliji…koji vas do suza zasmejavaju, sa kojima se iz srca smejete, oni su genijalni, nežni, iskreni, smeli, smešni, oni koji mogu biti sa vama…

Projekat koga će se Sandra uvek rado sećati je „Sve dok se nasilje ne zaustavi“ čiju je kampanju radio Centar za borbu trgovine ljudima a čiju je organizaciju ona vodila. Sve u vezi sa ovom inicijativom je bilo posebno (2006.godine) jer je postojao tim koji je bio predan i strastven tim ATC u to vreme sa 500 volontera koji su bili uključeni u kampanju uključujući i 70 starijih građana volontera iz Beograda koji su se strastveno angažovali u medijskoj kampanji “Biram DA kažem NE-Dok Nasilje ne prestane„ što je postavilo nove standarde u društvenim kampanjama u Srbiji kada je prikupljeno pola miliona evra u pro-bono uslugama, prikupljeni su fondovi za skloniste za zlostavljane žene u Beogradu. U kampanju su bile uključene vrhunske glumice iz Srbije i regiona koje su izvele „Vaginine Monologe“. Sećam se ove inicijative sa velikim ponosom i radošću i uvek mi izmami osmeh.  

Mislim da su prava zena u Srbiji danas ugrožena zbog smanjenog prostora koji imaju u civilnom društvu. Rekla bih da taj „zatvoren prostor“ nije trend koji prolazi već je trenutna i buduća realnost naše političke, društvene i ekonomske scene. Ovo od nas zahteva da razmišljamo drugačije, kako bi dublje razumeli zašto su naši sistemi srušeni i primenili objektiv ljudskih prava na naš rad.  

 

Glavni izazovi su:

  1. kumulativni uticaj formalne i neformalne državne intervencije za kontrolu civilnog društva, kao i nedostatak vladine akcije da zaštiti aktiviste i zaštitu ljudskih prava, ima nesrazmeran uticaj na politički glas žena, LGBTIQ osoba. Postojeća diskriminacija u društvu ne samo da utiče na njihovo iskustvo ograničenja civilnog društva, već ih čini lakim metama za državne udarce.
  2. Različita primena zakona i politike u Srbiji nisu neutralna birokratska sredstva, već su mehanizmi države da ućutkaju kritičke glasove i da ojačaju status quo društva, koje se odlikuje sistematskom marginalizacijom žena i LGBTIQ osoba.
  3. Česta činjenica za aktivistkinje, organizacije u kojoj su lideri žene i žene zaštitnice ljudskih prava, upotreba seksualnog nasilja da se one ućutkaju ili zastraše je jedno univerzalno praktično iskustvo.

Ona je aktivista sa iskustvom od 20 godina i sebe smatra srećnom osobom! Svi trenuci su srećni iako se ponekad cini da smo očajni. Zahvalna sam na svakom preživljenom trenutku jer su me oni oblikovali u ono smo sam danas. Najsrećniji trenuci su oni kada ste povezani sa aktivistima sa kojima radite, gde postoji međusobna iskrenost, blagost i briga za srca i duše svakog od nas!   

Osnažiti žene znači biti bezuslovno predan. To je veliki poklon kada svoje znanje i veštine možeš da ponudiš u praksi. Mi često mislimo o  životu kao o problemu koji treba da rešimo tako da kada čujemo tuđe probleme nismo u potpunosti prisutni nego smo prezauzeti razmišljanjem kako da odgovorimo toj osobi. Mislimo na to kako treba da kažemo pravu stvar, popravimo tu osobu ili da nađemo rešenje za nju.

To znači da onda kada se osetiš bezbednim da sa nekim podeliš ono što imaš u sebi- bez cenzure. U potpunosti. Bez predrasuda. Kada nema potrebe da budeš ništa drugo osim onoga sto jesi, upravo tada u tom trenutku. Bez žurbe ni za ničim. Bez skrivanja od neprijatnosti. Samo radosti, sreće, kada tvoja saznanja nisu preuzeta iz tuđeg iskustva. Da li se sećate šta se dogodilo kada su se prema vama ophodili na ovaj način? Osećali ste se oslobođeno. Oslobođeno nagomilanih emocija. Emocijama koje su proistekle iz nas. Tada kad životna energija proleti kroz nas, naš prirodni tok se obnavlja.

Ali mi smo toliko skloni želji da pomognemo drugima. Da rešavamo probleme, preoblikujemo, otklanjamo bol, izgradimo drugu priču, da znamo šta treba da se desi, da odlučujemo šta je najbolje, da intuitivno znamo šta se dešava, da delimo bol, da se lično identifikujemo sa situacijom, da se vežemo zbog iskrenih stvari, da se povežemo sa osobama zbog stvari koje one prolaze u tom trenutku. To je ono što smo mi naučeni da radimo.

Mi takođe imamo sposobnost da zadržimo prostor. Ovo dovodi do oslobađanja, izlečenja i učenja iz istog. Rezultat toga su magične transformacije. Ako im dopustimo da se dese. Prisustvo stvara prostranost oko kontrakcija života. Prisustvo je inteligencija koja stvara dovoljno prostora za život da se neprekidno razvije i pokrene.     

Sa produbljivanjem našeg razmišljanja vežbamo veštine i dajemo potencijal prostoru i transformaciji da se lakše razvije.

Ponekad budem oduševljena zbog cilja, destinacije, budućnosti, “mesta gde treba da budem“, zaboravim gde sam trenutno, mesto na kojem se nalazim, mesto sa kojeg ću napraviti sledeći korak, mesto gde je život.

“zaboravljate da sada dišete, da je to putovanje u jednom dahu, trenucima. Zaboravljate svoje prisustvo, tako kruto, tako pouzdano, tako konstantno u stalnoj promeni putovanja. Destinacija je postala važnija od prisustva, i vi ste izgubljeni u vremenu.. Sreća nije mesto na koje ćete stići. Sreća neće izgledati magično na kraju vašeg putovanja. Ime sreće se zove sada. Sreća je u svakom koraku koji ste napravili i koji niste napravili. Sreća je u smislu življenja, kada vam se jace zalupa srce i kada padate, u ritmu otkucaja srca.    

Dakle to je ono gde se danas nalazim, ne zaboravljam da sreća ide s mnom, radim sa izuzetnim i posvećenim feministkinjama, aktivistkinjama i onima koje leče zajednicu, stvarajući prostor za dublji rad sa ličnom/ unutrašnjom dimenzijom aktivizma. Posvetiti se prisustvom, unutrašnjim aspektom iz našeg iskustva je važno za aktivizam je efikasno i održivo.  

Takođe, nudim prostor za održanje otpora / aktivizma kroz uvođenje alata koji podržavaju veštiji lični rad u našim grupama i mrežama, i omogućavaju načine organizovanja koji ilustruju vrednosti koje želimo da ostvarimo u svetu.

Ja sam deo mreže globalnih praktičara koji nastavljaju stvarati prostore za obnovu i osnaživanje aktivista kao deo ženskog pokreta i drugih pokreta za socijalnu pravdu koji će nastaviti da dele svoje znanje i iskustvo.

Ona radi na “Holističkoj sigurnosti” u politici samo zaštite i zaštite staranja aktivistkinjama – gde je hitnost podrške zajednicama i pokretima u smanjenju prostora civilnog društva: queer (LGBT), feminističko i anti rasističko samopouzdanje koja ima veze sa stvaranjem i formiranjem krhkih zajednica, prikupljenih iz iskustava uništenja.

Njih (aktivistkinje) mi uzimamo za ozbiljno i transformišemo ono što je važno; ženski život je važan; život obojenih je važan; život queera je važan; život osoba sa invaliditetom je važan; život trans-osoba je važan; siromašnih; starijih ljudi, život zatvorenika je važan. Za one koji moraju da insistiraju da su važni za jednu stvar/ važnost: boriti se za sebe.

Ima dva omiljena citata koje želi da podeli s nama:

“Moja misija u životu nije samo da preživim, već́ da napredujem; i da to učinim sa malo strasti, saosećanjem, uz humor i sa stilom “-Maja Angelou

Raskidam sa onim što mi šteti. Raskidam sa onim što me je upozorilo da nije dobro za mene. Raskidam sa devalvacijom svojih najdubljih želja.

Raskidam sa onima koji crpe moju energiju. Oduzimaju mi vreme. Oduzimaju sreću.

Odbijam razmišljanje koje mi baca sumnju na moje talente. Moje kreacije. Moj jedinstven način rada. Raskidam sa dosadom i odbacujem je daleko. Raskidam sa onim što me odbija onakvu kakva jesam i kakva postajem.

Uparila sam se sa platformama koje podupiru mene i moje stvari. Uparila sam se sa onima koji su mi potpora. Uparila sam se sa onima koji ne uzimaju od drugih već znaju kako da žive u uzajamnoj razmeni. ”

Chani Nicola

Aktivista
0 Facebook Twitter

More Posts

Sandra Ljubinković, shpirt i pasionuar, e gjallë, e lirë, udhëtare, vagabonde, duke e shijuar jetën dhe përvojat në të gjitha format e saja, duke e perceptuar se ne (njerëzit) jemi më shumë se vetëm trup, mendim, emocion, koncept, apo dëshirë.  Ajo është përkushtuar thellësisht për të punuar me gratë, një aktiviste me sfond profesional në këshillimin feminist, avokuese kundrejt dhunës në bazë gjinore, ndaj trafikimit të grave dhe fëmijëve si dhe aktiviste për të drejtat e grupeve të margjinalizuara (punonjësit e seksit dhe LGBTIQ).

Ajo nuk përshtatet asnjëherë dhe kjo është veçoria e saj më e mirë. Për Sandrën është kaq e natyrshme për ta ndarë gëzimin, vështrimet dhe perspektivën me të tjerët të cilët janë duke kaluar kohë të vështirë, kanë humbur shpresën dhe janë në konfuzion. Për të, misioni në jetë nuk është vetëm të mbijetojë, por siç thoshte aktivistja amerikane, Maya Angelou “Misioni im në jetë është të lulëzojë, ta jetojë jetën me pasion, mëshirë dhe pak humor”.

Sikurse për shumë gra aktiviste të Ballkanit, edhe tek Sandra lufta ka lënë kujtime. Ajo nuk mund ta harroj atmosferën në fillim të viteve ’90-ta, një situatë e elektrizuar – ndarjet, kur babai i saj po protestonte me nacionalistët serbë, kurse ajo ishte në anën tjetër me disa studentë duke  protestuar kundër luftës.

“Mësova të jem e fortë në butësinë time. Dhe e butë brenda forcës sime sepse doja të gjeja ekuilibër brenda meje”, përshkruan Sandra ndjenjat e saja kur filloi kauzën për mbrojtjen e të drejtave të grave.

Gjëja më e mirë e udhëtimit të saj në aktivizëm është përkrahja nga familja dhe nga shumë miq, ku ajo ka një vend për të qeshur, për të qarë, për të bërtitur ose vetëm për të qëndruar në heshtje, pa thënë asgjë. “Nëse jeni me fat, do të keni shumë njerëz që do t’ju bëjnë të lumtur, por gjithmonë do të jenë disa persona që do t’ju dhurojnë energji, me të cilët do të qeshni deri sa barku t’ju dhembë, miq të sinqertë, të butë, të ndershëm, të guximshëm e kësisoj edhe dita do t’ju duket më e ndritshme”.

Sandra nga Beogradi, e cila jeton në Amsterdam, ka kaluar gjysmën e jetës duke u rebeluar ndaj të gjithë atyre që i cenonin të drejtat e grave.  Për të, “të drejtat e barabarta të grave” në Serbi sot janë nën kërcënim në kushtet e pakësimit të hapësirave të shoqërisë civile. Për Sandrën, nuk është një trend kalimtar, por realiteti aktual, i ardhshëm i politikës, dhe peizazhi ekonomik që të na bëjë të gjithëve të mendojmë ndryshe, të kuptojmë më thellë se si sistemet tona janë thyer dhe ndërkombëtarisht të përdorim të drejtat e njeriut për punën tonë.

E pyetur se cilat janë tre sfidat që gratë ballafaqohen në Serbi, ajo shprehet kështu

“Ndikimi kumulativ i ndërhyrjeve formale dhe joformale shtetërore për të kontrolluar shoqërinë civile, si dhe mungesa e veprimeve shtetërore për të mbrojtur aktivistët dhe mbrojtjen e të drejtave të njeriut, ka një ndikim disproporcional në zërin politik të grave dhe të njerëzve LGBTIQ. Diskriminimi ekzistues në shoqëri jo vetëm që ndikon në përvojën e tyre të kufizimeve të shoqërisë civile, por gjithashtu i bën ato objektiva të lehta për goditjet shtetërore.

Zbatimi i ndryshëm i legjislacionit dhe politikave në Serbi, nuk janë vetëm mjete neutrale burokratike, por mekanizmat e shtetit për të heshtur zërat kritikë dhe për të përforcuar status quo-në e shoqërisë, e cila karakterizohet nga margjinalizimi sistematik i grave dhe personave LGBTIQ.

Fakti i shpeshtë për gratë aktiviste, organizatat ku udhëheqin gratë dhe gratë mbrojtëse të të drejtave të njeriut është përdorimi i dhunës seksuale për të heshtur apo frikësuar ato, si një përvojë praktike universale.

Sandra edhe pse ndonjëherë mbetet aq e mahnitur nga qëllimi, destinacioni, e ardhmja, “vendi ku duhet të jetë”, e harron vendin e tanishëm, vendin ku qëndron, vendin nga i cili do të marr hapin tjetër, vendi ku është jeta.

”Ju harroni se po merrni frymë tani, se udhëtimi është bërë vetëm me frymë, momente. Ju harroni praninë tuaj, aq të ngurtë, aq të besueshme, aq të vazhdueshme në ndryshimin e vazhdueshëm të udhëtimit. Destinacioni është bërë më i rëndësishëm se prania dhe ju jeni humbur në kohë. Lumturia nuk është një vend që ju do të arrini. Lumturia nuk do të duket magjike në përfundimin e udhëtimit tuaj”, përshkruan Sandra si një poete, kur e pyetëm se ku është sot dhe me çfarë po merret.

Por, ajo nuk e harron që lumturia ecë me të, puna me feministe ka krijuar praktika të jashtëzakonshme dhe të përkushtuara, aktiviste dhe shëruese të komunitetit, duke krijuar hapësirë ​​për punë më të thellë në dimensionin personal/të brendshëm të aktivizmit.

Ajo është duke punuar në ‘Sigurinë holistike’ në politikat e vetë kujdesit dhe kujdesit në mesin e aktivistëve – ku urgjenca e mbështetjes së komuniteteve dhe lëvizjeve në zvogëlimin e hapësirave të shoqërisë civile: queer (lgbt), vetësigurinë feministe dhe anti-raciste, e cila ka të bëjë me krijimin dhe formimin e  komuniteteve të brishta, të mbledhura nga përvojat e shkatërrimit.

“Aktivistet po e marrim për seriozisht dhe po e transformojmë atë që ka rëndësi; jeta e grave është e rëndësishme; jeta e atyre me ngjyrë është e rëndësishme; jeta e queer-ave është e rëndësishme; jeta e personave me aftësi të kufizuara është e rëndësishme; jeta e trans-personave është e rëndësishme; të varfërve; të moshuarave, jeta e të burgosurve është e rëndësishme. Për ata që duhet të këmbëngulin se kanë rëndësi për një çështje: kujdesi për vetën është betejë

Aktiviste
0 Facebook Twitter

More Posts